Κάθαρσις.

·     Ἀλφαβητικὸν Εὑρετήριον Θεματολογίας.

·     Θεματικὸς Κατάλογος Ἱστολογίου

Ἡ Κάθαρσις ἐκ τῶν Τραυμάτων τοῦ Βίου.

1^η. Νοήμονος 102^ου. Ἐωνικοῦ ἔτους, τῆς Νοημοσύνης.

19^η. Μαΐου 2016, ἡμέρα Πέμπτη.

Ὅπως εἴπαμε,

ἡ Μύησις εἶναι ἡ μέθεξις εἰς τὴν ἐντελέχειαν τοῦ Ὄντος.

Κατὰ συνέπειαν,

τὸ πρῶτον στάδιον τῆς διαδικασίας πρὸς τὴν μέθεξιν εἶναι ἡ Κάθαρσις!

Ἡ κάθαρσις γίνεται διὰ τῆς μιμήσεως, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ὁ Ἀριστοτέλης λέγων:

   «Ἔστι μὲν οὖν τραγῳδία

μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας,

μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ,

χωρὶς ἑκάστου τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις,

δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας,

δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα,

τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».         

«Ποιητική» Ἀριστοτέλους, VΙ 2-3.

[Εἶναι μὲν λοιπὸν ἡ τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας (σπουδαιοτάτης ἀξίας καὶ ἐντελὴς καθ’ ἑαυτήν), ἡ ὁποία ἔχει

καθορισμένη διάρκεια (μέγεθος ἐχούσης), καὶ ἡ ὁποία ἔχει λόγον ἡδύν (ἔχει εὐχάριστον λόγον δηλαδὴ ῥυθμὸν καὶ ἁρμονίαν καὶ μέλος), χωρὶς ἕκαστον τῶν εἰδῶν αὐτῆς, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὰ μέρη, «ἐν τοῖς μορίοις», νὰ δρᾶ ἀνεξαρτήτως, ἀλλὰ ἀγγέλοντας τὴν συνεκτικὴν συνέχειαν καὶ σύνδρασιν
 τῶν εἰδῶν, ὡς ἐνιαῖον ὅλον (ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας)·

δίδουσα τέλος (περαίνουσα), ἡ Τραγωδία, μὲ τὴν κάθαρσιν, τὸν καθαρμόν, 
τῶν παθημάτων αὐτῶν τῆς ζωῆς, καθὼς χορηγεῖ  ὁμοῦ, τὸν ἔλεον καὶ τὸ δέος 
(τὸν φόβον, μὴ τυχὸν οἱ νόμοι τῶν θεῶν, ἡ ἄγνωστη μοῖρα, ἐπιφυλάσσει καὶ

σ’ αὐτοὺς παρόμοια δεινὰ καὶ ὑποστοῦν τὰ παθήματα, ποὺ τώρα

ὡς θεαταὶ παρακολουθοῦν νὰ ὑφίστανται τὰ πρόσωπα τῆς Τραγωδίας!)]

Ἑρμηνευτική ἀπόδοσις τοῦ γράφοντος.

Σημειώσεις – παρατηρήσεις:

   Ὁ ἔλεος καὶ τὸ ἔλεος, προέρχεται ἀπὸ τὴν ρίζα «ελε-», μυστικὸν μόριον τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Θρησκείας. Ἡ λέξις σήμερον δηλοῖ συμπάθειαν, οἶκτον, συμπόνια, εὐσπλαχνία, … Ὅμως οὐσιαστικὰ εἶναι κάτι ἐπέκεινα αὐτῶν, διότι αὐτὰ εἶναι ἁπλῶς συναισθήματα τὰ ὁποῖα βιώνει τὸ ψυχικὸ εἶναι, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου! Τὸ ἔλεος εἶναι ἕνα βίωμα καθαρτήριον, τὸ ὁποῖον προκαλεῖται ἀπὸ μία ὑπερβατικὴ ἐνέργειαν, ἡ ὁποία λούει τὸν ἄνθρωπο, ὡς θεία δωρεὰ τῶν Θεῶν, καθὼς

ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς Μυσταγωγικῆς καθάρσεως, ἡ ὁποία ἀρχίζει μὲ τὸ θείον Θέατρον,

ὡς ἀναλύομεν ἀνωτέρω, τὸ Θέατρον, τὴν Θέαν δηλαδὴ τῆς θείας Φύσεως τοῦ Θεοῦ Διονύσου,

εἶναι δεκτικὸς τοιαύτης ἐνεργείας!

Ὁ Χριστός, ἐκ τῆς Διδαχῆς τοῦ ὁποίου ἐδημιουργήθη ἡ θρησκεία τοῦ «Χριστιανισμοῦ», λέγει εἰς τοὺς μαθητάς του «πορευθέντες δὲ μάθετε τὶ ἐστίν, Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν· οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.». Ματθ.9.13.

Βλέπομεν λοιπὸν καὶ ἐδῶ τὴν μυστικὴ συγγένειαν τῆς Διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ

τῆς κατὰ Λόγον θρησκείας τῶν Ἑλλήνων, αὐτῆς τῆς  Ἐλευθερίας,

τὴν ὁποία «μυστικῶς» ἐγκαθιδρύει ὁ Χριστός, εἰς ἀδιαίρετην ἑνότητα μετὰ

τῆς Ἐθνικῆς θρησκείας τῶν Ἑλλήνων!

Πρέπει νὰ ἐπισημάνωμεν δύο στοιχεῖα: α. ὁ Χριστός δὲν ἵδρυσε θρησκεία καὶ κακῶς ὁ «χριστιανισμὸς» φέρει τὸ ὄνομά Του. Θὰ ἔπρεπε, ὡς ἐπισημαίνεται ἀπὸ διαπρεπεῖς θεολόγους, νὰ λέγεται «Παυλισμός». (Ἡ «Ὀρθοδοξία», εἶναι ὁ ἑλληνογενὴς «Παυλισμός».)

β. ὁ Χριστός κατήργησε τὸν Μωσαϊκὸ νόμο πλήρως καὶ δι' αὐτὸ τὸ ἀνώτατον Ἰουδαϊκὸ

ἱερατικὸ συνέδριον, τὸ «Σαγχεδρὶν» (Sanhedrin <Hebrew: סַנְהֶדְרִין‎; Greek: συνέδριον>),

τὸν κατεδίκασε εἰς θάνατον καὶ ἀπήτησε(!) ἀπὸ τοὺς Ῥωμαίους τὴν σταυρικὴ Του θανάτωσιν.

 Ἡ σταύρωσις ἦταν ῥωμαϊκὴ θανατικὴ ἐκτέλεσις καὶ ὄχι ἰουδαϊκή.

Οἱ Ἰουδαῖοι, σύμφωνα μὲ τὸν Μωσαϊκὸ νόμο, θανάτωναν διὰ λιθοβολισμοῦ.]

                                                                                Τάδε.

© Copyright Ἱστολογίου Ὑπατία.

Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ

καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον

διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν

τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.