Ἔρως Παιδαγωγός.

·     Ἀλφαβητικὸν Εὑρετήριον Θεματολογίας.

·     Θεματικὸς Κατάλογος Ἱστολογίου

Ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ γεννήσεως τοῦ Δημητρίου Πλάτωνος Σεμελᾶ,

2^α. Μαΐου 1884, ἡμέρα Ἕκτη, Σοφίας,

εἰς Σηλυβρίαν Θράκης, Ἀφιεροῦται.

  Ὁ Σεβαστός μας Διδάσκαλος Δῶρος,

λέγει: «Ὁ Ἔρως εἶναι ὅρος ζωῆς τῆς Ψυχῆς.»
  Ὡς ἐξ' αὐτοῦ δημοσιεύομεν τὸ κάτωθι, 
Ἀφιέρωμα πρὸς τὸν Διδάσκαλον Ἐμοῦ,
ἐναρμόνιον πρὸς τὴν Δωρικὴν Διδασκαλίαν
περὶ Ἐγὼ καὶ Ἀληθοῦς Προσωπικότητος.

Ἔρως  Παιδαγωγός.

"Ζητῶ  θύματα.  Τὶς δύναται ἐλθεῖν; 

Τὸ Ἔργον ζητεῖ οὐκ Ἐγώ."

Ἀθῆναι, 19^ῃ. Μιμητοῦ 59^ου. Ἐωνικοῦ ἔτους, τῆς Σοφίας

7^ῃ Δεκεμβρίου 1973, ἡμέρα Ἕκτη.

Τὴν ἡμερομηνία αὐτὴ μία ἄλλη γένεσις ἔλαβε χώραν. [1]

   Τὸ Ἔργον εἶναι τὸ Σχέδιον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ ἐξέλιξις.

Ὅποιος δύναται νὰ βαδίσῃ εἰς τὴν ἀτραπὸν ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ Αὐτό, δύναται νὰ ἔλθῃ.

Αὐτός, ὡς θύραθεν, ως κοινὴ "προσωπικότης", ὡς ἐγώ, θὰ εἶναι θῦμα τοῦ Ἐγώ του διότι τὸ Ἐγὼ ἔχει ὡς ἰδιότητα τὴν κίνησιν, ἐνῷ τὸ ἐγὼ ἔχει ὡς ἰδιότητα τὴν στάσιν.

Ἡ στάσις λοιπόν, θὰ θυσιασθῇ εἰς τὴν κίνησιν.

   Ἡ ὁδὸς εἶναι ἡ Ἀγάπη· ὁ Ἔρως εἰς τὴν καθολικήν του μορφήν.

   Ἡ προσωπικότης, τὸ ἐγώ, ἡ ὁποία θυσιάζεται χάριν τῆς  Ἀτομικότητος, ὀφείλει νὰ περάσῃ, πρέπει νὰ περάσῃ καὶ θὰ περάσῃ, ἂν ὄχι αὐτὴ ἡ μέλλουσα νὰ συνεχίσῃ τὸ ἔργον της, ἀπὸ ὅλα τὰ στάδια τοῦ ἔρωτος.  Θὰ λάβῃ τὴν πεῖραν ὅλων τῶν βαθμίδων του, διὰ νὰ φθάσῃ ἐν τέλει εἰς τὴν ἕνωσίν της μέ τὸ Ἀπόλυτον Κάλλος.

   Εἰς τὴν πορείαν αὐτή, κανένα στάδιο καὶ καμμία πεῖρα δὲν εἶναι ἄχρηστη.

   Ἡ ἀξία κάθε βαθμίδος εἶναι μοναδική.

Εἶναι ἀδύνατος ἀλλὰ καὶ ἀδιανόητος ἡ κατάκτησις τοῦ τελικοῦ σκοποῦ, πρὶν ἢ ἐὰν περάσῃ ἡ συνείδησις ἀπ' ὅλα τὰ στάδια τοῦ Ἔρωτος.

   Οὕτως ὅλες οἱ μορφὲς τοῦ ἔρωτος καὶ αὐτή τοῦ αἰσθησιασμοῦ μὴ ἐξαιρουμένου, εἶναι ἀναγκαῖες καὶ χρήσιμες.

  Ὅλα εἶναι ὠφέλιμα, ἀρκεῖ νὰ μὴν ἀποτελοῦν ἀνασταλτικὸ παράγοντα εἰς τὴν ἐξέλιξιν δηλαδὴ νὰ μὴν προσκολληθῇ ἡ συνείδησις σὲ κάτι ποὺ θὰ τὴν εὐχαριστήσῃ, ἢ καὶ ἀντιθέτως, διότι τότε θὰ ἔλθῃ ἡ στάσις δηλαδὴ ὁ θάνατος.

Αὐτὸς ὁ κίνδυνος παρακάμπτεται καθὼς ἡ συνείδησις φιλοσοφοῦσα στρέφει διαρκῶς τὴν προσοχήν της πρὸς τὸν τελικὸ Σκοπό.  Ἔτσι δὲν λησμονεῖ πὼς αὐτὴ ἡ χαρὰ ἢ ἡ λύπη δὲν εἶναι ὁ σκοπός, τὸ ὅλον, ἀλλὰ ἡ βάσις ἐμπειρίας διὰ τὸ ἑπόμενο βῆμα.

   Εἶναι ἄξιον παρατηρήσεως ὅτι ἡ μονομέρεια εἶναι ξένη πρὸς τον Ἔρωτα.

  Ὅταν ἡ συνείδησις φθάσῃ ἔστω καὶ σὲ μία κάποια βαθμίδα ἐξελίξεως, ὁ Ἔρως τὸν ὁποῖο αἰσθάνεται πρός τὸ Κάλλος, δὲν περιορίζεται καὶ δὲν ἐκδηλοῦται ὑπὸ μίας μορφῆς.

Αὐτὸ εἶναι ἔνδειξις τῆς πληρότητος, καθ' ὅτι ἡ ὑφὴ καὶ δομὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τέτοια ὥστε ἡ ἐκδήλωσίς του εἰς  ἕνα καὶ μόνον πεδίον εἶναι ἀδύνατος.

   Ἡ ἀπόλυτος ἐξάρτησις τῶν πεδίων ἔχει ὡς συνέπεια τὴν ταυτόχρονη ἐκδήλωσίν των.

Φυσικὰ ἕκαστον ἐκδηλοῦται εἰς τὸν χῶρον του καὶ κατὰ τὸν ἰδιαίτερον τρόπον ἐκφράσεώς του.

   Αὐτά σὲ τελευταία ἀνάλυσι σημαίνουν ὅτι ἡ συνείδησις ποὺ αἰσθάνεται, ποὺ βιοῖ τὸν Ἔρωτα πρὸς τὶς ἀπόλυτες ἰδέες, τὶς Ἰδέες, δονεῖται ὑπὸ Αὐτοῦ εἰς ὅλα τὰ πεδία, μὴ ἐξαιρουμένου καὶ αὐτοῦ τοῦ φυσικοῦ. Μάλιστα ἐπιμαρτυρῶ ἐντονώτερα εἰς  αὐτό, διότι εἰς αὐτὸ τελικῶς ἐκδηλοῦται καὶ ἐκφράζεται.

Εἶναι τὸ ὅτι "ἡ θεωρία, τὸ Θεώρημα, γίνεται πρᾶξις".

                                                                                  ὁ Λέγων.

© Copyright Ἱστολογίου Ὑπατία.
Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ
καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον
διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν
τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,
καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.

---

[1]   Τὸ παρὸν ἐζητήθη ἀπὸ τὸν Μύστη Στοχαστὴ καὶ Φιλόσοφο Λουκᾶ Λιναρᾶ, ὅπως τὸ παρουσιάσει ὁ Καθηγητὴς Φιλοσοφίας Ἰωάννης Θεοδωρακόπουλος, ὁ "νέος Πλάτων τῶν Ἀθηνῶν", εἰς τὴν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν. Ὁ τότε γραφεύς ἠρνήθη, μὴ ἔχων εἰσέτι Συνείδησιν ἐγωικοῦ Λόγου..