Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Ἡ Θυσία τοῦ Χριστοῦ.


Ἡ Θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ «Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ».
24η. Δώρου, τοῦ 103ου. Ἐωνικοῦ ἔτους, ἡμέρα τῆς Βουλήσεως.
11η. Ἀπριλίου 2017, Μεγάλη Τρίτη.
Ἀνάρτησις 3η., ἐν ἐξελίξει. (15.04.2017).
   Ἡ ἔρευνα τοῦ ἐν λόγῳ Σωτηριακοῦ θέματος προφανῶς εἶναι αὐτοσκοπός, διότι διὰ τῆς Θυσίας αὐτῆς πραγματοῦται ὁ Σκοπός τῆς Ἐλεύσεως τοῦ Υἱοῦ!!!
Ὅθεν ἀνάγκη πᾶσα ὅπως προσεγγίσωμεν τὸ Ὕπατον αὐτὸ Μυστήριον τῆς λυτρώσεως, κατὰ τὴν ῥῆσιν:
Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς
                 (Ἰωάν. 8.32.),
ἡ ὁποία ἐν ταυτῷ ἀποτελεῖ τὴν Δωρικὴν Ἀρχὴν κατὰ παντὸς δόγματος!

Οὕτως ἂς θέσωμεν ἐν ἀρχ τὴν ἄλλην ῥῆσιν τοῦ Ἰωάννου, τοῦ Θεολόγου, τοῦ "ἀγαπητοῦ" μαθητοῦ τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι "τὸ πάσχα εἶναι ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων" «τὸ πάσχα, ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων(ἐστί)» (Ἰωάν.6.4)

Ὁ Χριστός, τὸ Ὑπέρτατον Καλόν, ἐτέλεσεν τὸ ἄρρητον Μυστήριον
τοῦ "Μυστικοῦ Δείπνου", καταργῶν τὸ Ἑβραϊκὸν Πάσχα, τὸ "Πεσάχ", διὰ τὴν Σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος, δεικνύων οὕτω τὶ πρέπει, τὶ ὀφείλει ἕκαστος ἄνθρωπος, ἔναντι τοῦ οὐρανίου Πατρός του ἤτοι τοῦ ἑαυτοῦ Ἀνθρώπου, διὰ νὰ ἐφελκύσῃ, διὰ ἐκκλήσεως, αὐτὸ τὸ ὁποῖον ὄντως ἔχει Χρείαν, τὸ Φῶς τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ΛΟΓΟΥ,
ὅτι ὁ ΛΟΓΟΣ ἦν τὸ ΦΩΣ καὶ ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ ἡ ΖΩΗ…!!!

   Ὅθεν ἕκαστος ὁ ὁποῖος ἔχει Συνείδησιν τῆς Τάξεως αὐτῆς, ἕκαστος ὄντως ΚρινΑετός, ὄχι ὁ ὀνομαζόμενος ἀδελφὸς ποὺ Ἀδελφὸς δὲν εἶναι, Θέλει διακαῶς τὸ Φῶς τῆς Ἀληθείας καὶ τοῦ Δικαίου, τὸ ὁποῖον εἶναι ταυτὸν μὲ τὸ ῥῆμα τοῦ Χριστοῦ, καθὼς "εἶναι ἀληθές, ἀψευδὲς καὶ ἀναντίρρητον", τὸ ὑπὸ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ῥηθέν: «ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ·» !!!  (Ἰωάν.12.48)
Ἡ Ἱερά, ἄρρητος, ἠθελημένη, ἐσκεμμένη καὶ νομοτελειακὰ παρασκευασμένη
Θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ "Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ", 
διὰ τῆς πλέον ἀπανθρώπου, βαρβάρου, βαναύσου 
καὶ ἀτιμωτικῆς πράξεως, αὐτῆς τῆς Σταυρώσεως,
ἐκτὸς ἀπὸ :
1.            τὸ Μέγα Ἐρώτημα τὸ ὁποῖον θέτει: "ποῖος ἦταν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς" καὶ γιατὶ Θέλησε νὰ Θυσιασθῇ, θέτει καὶ τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα:
2.            Πότε καὶ πῶς ἔγινε;
3.            Γιατὶ ἔγινε;
4.            Ποιοὶ τὸν ἐδίκασαν καὶ τὸν ἐκαταδίκασαν;
5.            Ποιοὶ τὸν ἐκτέλεσαν;
6.            Τέλος βάσει ποιᾶς ἀρχῆς δικαίου ἐδικάσθη καὶ κατεδικάσθη;
Ἀπ.2.: Πότε ἔγινε ἡ Θυσία τοῦ Χριστοῦ;
   Ἡ Θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε σὰν σήμερα τὸ βράδυ, 14η Νισάν, κατὰ τὸ ἑβραϊκὸ ἡμερολόγιον, πρὶν 1.987 χρόνια, καθ' ὅτι ἐσταυρώθη τὸ 30μ.Χ.
  Ἡ 14η Νισάν εἶναι ἡ "ἡμέρα" κατὰ τὴν ὁποίαν ἑορτάζεται ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τὸ "πεσσάχ", τὸ "ἑβραϊκὸ πάσχα", εἰς ἀνάμνησιν τῆς "ἐξόδου" των ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο.  (Ἡ λέξις "πεσσάχ" προέρχεται ἀπὸ τὸ αἰγυπτιακὸ "πισσάχ", ποὺ σημαίνει "διάβασις" καὶ "πέρασμα"…., ἡ "διάβασις" τοῦ Ἡλίου, ἀπὸ τὸ σημεῖον τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας.)  
  Ἡ ἔξοδός τους ἔγινε πρὶν ἀπὸ 3.465 χρόνια, δι' ἐπεμβάσεως τοῦ Γιαχβέ, «θεοῦ τῶν Ἑβραίων», ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ ἀγγέλου του, τοῦ "Καταστροφέα", ἐσκότωσε ὅλα τὰ πρωτότοκα, παιδιὰ καὶ ζῶα, τῶν Αἰγυπτίων. Οἱ πληροφορίες αὐτές, προέρχονται ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ Βίβλο, τὴν ὀνομαζομένη "Παλαιά Διαθήκη". [Π.Δ., Ἔξοδος ΙΒ. «28. καὶ ἀπελθόντες ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ καθὰ ἐνετείλατο Κύριος τῷ Μωυσῇ καὶ Ἀαρών, οὕτως ἐποίησαν. 29. Ἐγενήθη δὲ μεσούσης τῆς νυκτὸς καὶ Κύριος ἐπάταξε πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ἀπὸ πρωτοτόκου Φαραὼ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου ἕως πρωτοτόκου τῆς αἰχμαλωτίδος τῆς ἐν τῷ λάκκῳ καὶ ἕως πρωτοτόκου παντὸς κτήνους.» (Ἀπεχώρησαν οἱ Ἰσραηλῖται καὶ ἔκαναν ὅσα εἶχε διατάξει ὁ Κύριος αὐτῶν, ὁ Γιαχβέ, τὸν Μωυσὴν καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Ἀαρῶν. Ἔτσι ἀκριβῶς ἔκαναν. Ὅταν δὲ ἦλθε τὸ μεσονύκτιον τῆς νυκτὸς ἐκείνης, ἐπάταξεν (ἐκτύπησεν) ὁ Κύριος (Γιαχβέ) διὰ θανάτου κάθε πρωτότοκον εἰς τὴν χώραν τῆς Αἰγύπτου, ἀπὸ τὸ πρωτότοκον τοῦ Φαραώ, ποὺ κάθεται στὸν θρόνον, ἕως τὸ πρωτότοκον τῆς αἰχμαλώτου ποὺ εἶναι φυλακισμένη στὸν λάκκον (ἐξορύξεως πηλοῦ), μέχρι καὶ τοῦ πρωτοτόκου παντὸς κτήνους.)]  
 Τὸ ἐκτεταμένο καὶ φρικῶδες αὐτὸ φονικό, ὅπως τὸ περιγράφει ἡ "ἑβραϊκὴ βίβλος", ἡ ὁποία τὸ θεωρεῖ  "ἅγιον γεγονός", ἔλαβε χώραν εἰς ὅλην τὴν ἐπικράτεια τῆς Αἰγύπτου. Ἡ ἐπικρατεστέρα ἄποψις τὸ τοποθετεῖ τὸ 1.448 π.Χ., ἐπὶ βασιλείας τοῦ Φαραὼ Ἀμενόφις.
   Ὡς 14η. Νισὰν ὁρίζεται ἡ "ἡμέρα" τῆς πρώτης πανσελήνου μετὰ τὴν Ἐαρινὴν Ἰσημερίαν. Ἡ ἑβραϊκὴ "ἡμέρα" ἀρχίζει μὲ τὴν δύσιν τοῦ Ἡλίου καὶ ἔχει διάρκεια 24 ὧρες, δηλαδὴ μέχρι τῆς ἑπομένης δύσεως.
Ἡ 14η Νισὰν εἶναι ἡ «πρώτη τῶν ἀζύμων» δηλαδὴ τοῦ «πάσχα» τῶν Ἑβραίων, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐτέλεσεν τὸ ἄρρητον Μυστήριον τοῦ «Μυστικοῦ Δείπνου», καταργῶν οὕτω τὴν μεγίστην ἑορτὴν τῶν Ἰουδαίων, τὴν ὁποία ἐκαθιέρωσεν ὁ Μωυσῆς. Ὡς ἐξ’ αὐτοῦ κατεδόθη ἀπὸ τὸν μαθητήν του, τὸν Ἰούδα Ἰσκαριώτη καὶ στὴν συνέχεια συνελήφθη, "ἐδικάσθη", κατεδικάσθη καὶ ἐθανατώθη σταυρικῶς.
Σχετικὰ μὲ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνον, ἔχουμε τὶς καταγραφὲς τῶν Εὐαγγελιστῶν. 

   Ὁ Ματθαίος εἰς τὸ Κεφ.26, γράφει: «17 Τῇ δὲ πρώτῃ τῶν ἀζύμων προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ λέγοντες αὐτῷ· Ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ πάσχα; 18 ὁ δὲ εἶπεν· Ὑπάγετε εἰς τὴν πόλιν πρὸς τὸν δεῖνα καὶ εἴπατε αὐτῷ· ὁ διδάσκαλος λέγει, ὁ καιρός μου ἐγγύς ἐστι· πρὸς σε ποιῶ τὸ πάσχα μετὰ τῶν μαθητῶν μου. 19 καὶ ἐποίησαν οἱ μαθηταὶ ὡς συνέταξεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἡτοίμασαν τὸ πάσχα. 
20 Ὀψίας δὲ γενομένης ἀνέκειτο μετὰ τῶν δώδεκα. 21 καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν εἶπεν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με. 22 καὶ λυπούμενοι σφόδρα ἤρξαντο λέγειν αὐτῷ ἕκαστος αὐτῶν· Μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε; 23 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ὁ ἐμβάψας μετ’ ἐμοῦ ἐν τῷ τρυβλίῳ τὴν χεῖρα οὗτός με παραδώσει. 24 ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. 25 ἀποκριθεὶς δὲ Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν εἶπε· Μήτι ἐγώ εἰμι, ῥαββί; λέγει αὐτῷ· Σὺ εἶπας. 26 Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐλογήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· 27 καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· 28 τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. 29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτὸ πίνω μεθ’ ὑμῶν καινὸν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου. 30 Καὶ ὑμνήσαντες ἐξῆλθον εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν.»
                             ὁ Λέγων.
© Copyright Ἱστολογίου Ὑπατία.
Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ
καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ μόνον
διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν
τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.

Σημειώσεις:
διαβάζουμε:
ΤΟ ΠΑΣΧΑ
  Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Ιουδαϊσμού. Το εβραϊκό Πάσχα ονομάζεται και Νομικό Πάσχα (Νόμος του Μωυσέως). Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε ως ανάμνηση της Εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και τη διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης.
   Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Πεσσάχ, που σημαίνει πέραμα, διάβαση.
Σύμφωνα με τις εβραϊκές Γραφές, το Πάσχα αποτελούσε ανάμνηση της εξόδου από την δουλεία της Αιγύπτου υπό την ηγεσία του Μωυσή. Το βράδυ της εξόδου κάθε οικογένεια πρόσφερε ως θυσία στο Γιαχβέ ένα αρνί για τη σωτηρία όλου του λαού. Το έφαγαν, χωρίς να σπάσουν τα κόκαλά του, μαζί με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Μετά έβαψαν την πόρτα τους με το αίμα του, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, για να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των Αιγυπτίων, έτσι ώστε ο Άγγελος του Κυρίου να μη χτυπήσει με θάνατο και τα δικά τους παιδιά.
   Το Πάσχα αποτελούσε οικογενειακή εορτή. Εορταζόταν νύχτα, στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Νισάν (πρώτος μήνας του έτους, μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου), με προσφορά ενός νεαρού ζώου, χρονιάρικου, για να ευλογηθεί από τον Γιαχβέ όλο το κοπάδι (Έξοδος 12,3. Λευιτικόν 23,5. Αριθμοί 9,1-5. Δευτερονόμιο 16,1). Το ζώο το έπαιρναν τη δέκατη μέρα του μήνα και το κράταγαν ζωντανό ως τη δέκατη τέταρτη μέρα του μήνα Νισάν. Το ζώο ήταν αρνί ή κατσίκι, αρσενικό και αρτιμελές (Έξοδος 12,3-6), δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκκαλό του (Έξοδος 12,46. Αριθμοί 9,12) ενώ το αίμα του ως ένδειξη προστασίας, το έβαζαν στην είσοδο κάθε σπιτιού (Έξοδος 12,7-22).
Κατόπιν ο Γιαχβέ όρισε ότι την ημέρα αυτή θα πρέπει να τη θυμούνται και να τη γιορτάζουν επίσημα. Αυτή θα είναι η γιορτή του Πάσχα, για να τιμηθεί ο Γιαχβέ  που χτύπησε με θάνατο τους Αιγυπτίους, ενώ προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών και τους έβγαλε από την Αίγυπτο (Έξοδος 19,2. 12,8-14. Δευτερονόμιο 16,1).
Ο Γιαχβέ όρισε ακόμη ότι από την πρώτη του μήνα Νισάν, θα εξαφανίζουν κάθε ένζυμο άρτο από το σπίτι και για εφτά μέρες θα τρώνε άζυμο ψωμί χωρίς προζύμι. Η βρώση των άζυμων έπρεπε να ξεκινήσει από το βράδυ της 14 του μήνα Νισάν έως και το βράδυ της 21 του ιδίου μήνα. Όποιος θα έτρωγε ένζυμο άρτο κατά τις επτά αυτές ημέρες θα έπρεπε να θανατωθεί. Όρισε ακόμη την πρώτη και την εβδόμη ημέρα της γιορτής του Πάσχα ως άγιες. 
Κατά τις ημέρες της γιορτής του Πάσχα, δεν έπρεπε οι ισραηλίτες να επιδοθούν σε εργασίες παρά μόνο στις απαραίτητες (Έξοδος 12,1-7. 12,15-20. Αριθμοί 9,17-18. Δευτερονόμιο 16,3-4. 16,8).
   Ήταν υποχρεωτικό κάθε Ισραηλίτης να παρευρισκόταν στη γιορτή.
Σύμφωνα με το Δευτερονόμιο η γιορτή έπρεπε να γίνει στον τόπο που όρισε ο Γιαχβέ για να λατρεύεται, δηλαδή στο Ναό των Ιεροσολύμων, και όχι στο σπίτι του καθενός, αλλά  όπου μαζεύονταν όλοι οι πιστοί. Εκεί θυσίαζαν πρόβατα και βόδια. Η θυσία του Πάσχα γινόταν το βράδυ με τη δύση του ηλίου, σε ανάμνηση της εξόδου από την Αίγυπτο. Τρώγανε το θυσιαζόμενο ζώο το βράδυ και το επόμενο πρωί επέστρεφαν στα σπίτια τους (Δευτερονόμιο 16,2. 16,5-7).
Έτσι σύμφωνα με το Δευτερονόμιο η γιορτή του Πάσχα μετατρέπεται από οικογενειακή σε προσκυνηματική. Αυτό συνέβη γιατί στο Δευτερονόμιο κυριαρχεί η μοναδικότητα του τόπου λατρείας, ότι δηλαδή μόνο στο Ναό της Ιερουσαλήμ πρέπει κανείς να λατρεύει τον Γιαχβέ. Έτσι και οι δυο γιορτές, η γιορτή του Πάσχα και η γιορτή των Αζύμων, επειδή ακολουθούν η μια την άλλη, γίνονται και οι δυο προσκυνηματικές και ουσιαστικά εννοούνται ως μια ενιαία γιορτή.
Η μεταρρύθμιση του Ιωσία ήταν αυτή, που συνένωσε τις δυο γιορτές και έκανε και το Πάσχα προσκυνηματική γιορτή. Συνέπεια της αλλαγής αυτής ήταν να γιορτάζονται και τα Άζυμα την ίδια ημερομηνία με το Πάσχα που είχε δική του καθορισμένη ημερομηνία. Αυτό ακριβώς μας πληροφορεί και το Λευιτικό 23,5-8. Σε όλες τις παραδόσεις το Πάσχα και τα Άζυμα συνδέονται με την έξοδο από την Αίγυπτο.

   Τι όμως συμβαίνει με την τελετουργική σφαγή των αμνών, την "κοσέρ" για τους Εβραίους, και ο Ραβίνος Μορδεχάι Φριζής ωρύεται;

«Ραβίνος: Στην Ελλάδα θα σφάζετε τα ζώα όπως θέλουμε εμείς ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ»


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου